Rozdział 66, 3.Maggie Stiefvater - Ukojenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZDZIAŁ SZEŚĆDZIESIĄTY SZÓSTY
COLE
Druga trzydzieści cztery w nocy.
Byłem sam.
Parking ciągnął się wzdłuż jeziora, spokojna woda odbijała idealny lustrzany obraz niedoskonałego
księżyca. Gdzieś po drugiej stronie jeziora znajdowała się posiadłość Culpeperów.
Nie zamierzałem o tym myśleć.
Druga trzydzieści pięć.
Byłem sam.
Istniała możliwość, że Sam się nie pojawi.
ISABEL
Była trzecia dwadzieścia jeden nad ranem, a dom Becka był pusty. Przy tylnych drzwiach znalazłam
stos ubrań i porzuconą strzykawkę. W środku, na wyspie kuchennej, leżała komórka Sama – nic dziwnego,
że nikt nie odbierał moich telefonów. Zniknęli. Zrobili to, co powiedziałam. Postanowili zrealizować plan
Cole’a. Bez mojej pomocy. Przeszłam się po pokojach na dole. Moje botki stukały na drewnianej podłodze
tak głośno, że gdyby ktoś tu był, na pewno by mnie usłyszał.
Na końcu korytarza znalazłam pokój, w którym umarł Jack. Włączyłam światło i nachalny odcień żółci,
który tak dobrze pamiętałam, prawie mnie oślepił. Zrozumiałam, że teraz mieszka tu Cole. Para spodni od
dresu leżała na podłodze. Szklanki, miski, długopisy i papiery pokrywały każdą dostępną powierzchnię.
Łóżko było niezasłane, a na wymiętej narzucie leżała oprawiona w skórę książka przypominająca terminarz
lub dziennik.
Położyłam się na plecach na łóżku – pachniało tak, jak Cole tamtego dnia, kiedy przyszedł do mnie
taki czysty i zadbany. Pomyślałam o tym, że Jack umarł dokładnie tutaj. Z trudem przywołałam to
wspomnienie. Nie było ono wystarczająco mocne, żeby przynieść ze sobą emocje. To sprawiło, że
jednocześnie poczułam ulgę i smutek – traciłam go.
Po chwili sięgnęłam po dziennik z długopisem w środku. Świadomość, że Cole mógł zapisywać swoje
myśli, była dla mnie dziwna. Nie sądziłam, że naprawdę może przeżywać chwile szczerości, nawet na
papierze.
Otworzyłam dziennik i przerzuciłam zapiski. Nie było tu niczego, czego bym się spodziewała, a
jednocześnie wszystko. Szczere, ale wyzbyte emocji notatki. Beznamiętna chronologia ostatniego miesiąca
życia Cole’a.
„Atak padaczki. Dreszcze. Umiarkowany sukces. Niekontrolowane trzęsienie rąk, ok. dwóch godzin.
Przemiana na 27 min. Nasilone wymioty; spróbować postu?”.
Szukałam czegoś, co nie było tu zapisane. Nie czegoś, czego potrzebowałam, ale czegoś, czego
chciałam. Przekartkowałam dziennik, sprawdzając, czy jego wpisy staną się bardziej obszerne, ale nic z
tego. Jednak na ostatniej stronie znalazłam to, czego szukałam: „Spotkanie na parkingu koło jeziora Two
Islands, potem trasą nr 169 na północ w kierunku Knife Lake”.
Znalezienie miejsca, o które chodziło, nad jeziorem Two Islands, zajmie mi trochę czasu. Akwen był
ogromny. Ale przynajmniej wiedziałam, od czego zacząć.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]