Rozdział 53, 3.Maggie Stiefvater - Ukojenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZDZIAŁ PIĘĆDZIESIĄTY TRZECI
SAM
Dopóki nie usłyszałem, że Cole złapał Becka, nie zdawałem sobie sprawy z tego, że dziś wypada
„Chiński Dzień”.
Bardzo długo wierzyłem, że „Chiński Dzień” to prawdziwe święto. Każdego roku w maju tego samego
dnia Urlik, Paul albo ktoś inny, kto akurat miał czas, zabierał mnie i Shelby na cały dzień świętowania –
baloniki, wizyty w muzeach, jazdy testowe ekskluzywnymi samochodami, których nie zamierzaliśmy kupić,
a na koniec epicki posiłek w „Fortune Garden” w Duluth. Jadłem tam tylko sajgonki i ciasteczka z wróżbą,
ale mimo wszystko była to moja ulubiona restauracja, bo kojarzyła mi się z dniem zabawy. Zawsze
kończyliśmy z tuzinem pudełek na wynos, które potem tygodniami stały w lodówce. Wracaliśmy do domu
długo po zapadnięciu zmroku, zatrzymywaliśmy się na podjeździe, a mnie trzeba było niemal zanosić na
górę do łóżka, taki byłem zmęczony.
Beck nigdy z nami nie jeździł. Paul co roku miał dla niego inną wymówkę: „Musi pracować i chce mieć
cały dom dla siebie” albo „Późno położył się spać”, albo „Nie obchodzi «Chińskiego Dnia»”. Nigdy się nad
tym dłużej nie zastanawiałem. Zwykle działo się mnóstwo innych rzeczy, które przykuwały moja uwagę.
Prawda była taka, że byłem mały i egocentryczny, jak to dzieci, nie zastanawiałem się nad tym, co robią moi
opiekunowie, kiedy nie przebywam z nimi. Łatwo mi było wyobrazić sobie Becka choćby ciężko pracującego
w domowym gabinecie.
Przez lata obchodziliśmy „Chiński Dzień” jak gdyby nigdy nic. Wstawaliśmy o świcie i wyruszaliśmy z
domu. Kiedy trochę dorosłem, zacząłem dostrzegać więcej szczegółów, których wcześniej nie zauważałem.
Gdy wychodziliśmy, Urlik albo Paul zawsze wyłączali telefon i zamykali frontowe drzwi, jakby nikogo nie
było w środku.
Gdy miałem trzynaście albo czternaście lat, nie zasypiałem już tak od razu po powrocie, choć
zazwyczaj udawałem, że jestem senny, żeby móc zaszyć się w swoim pokoju z nową książką. Wykradałem
się wtedy z sypialni tylko na siku, zanim w końcu naprawdę gasiłem światło. Ale któregoś roku, gdy
wyszedłem z pokoju, usłyszałem hałas, który mnie zaniepokoił. Wciąż nie pamiętam, co w tym dźwięku
sprawiło, że zatrzymałem się w korytarzu. Może po prostu brzmiał obco, nie na miejscu.
Po cichu minąłem łazienkę i zbliżyłem się do uchylonych drzwi sypialni Becka. Zawahałem się,
nasłuchując i zerkając za siebie, żeby upewnić się, że n ikt mnie nie widzi. Zrobiłem jeszcze krok i zajrzałem
do środka.
Mała lampka na stoliku nocnym słabo oświetlała pokój. Na podłodze stał talerz z wciąż nietkniętą
kanapką i brązowiejącymi cząstkami jabłka, a obok kubek kawy z obrzydliwym kręgiem na obrzeżach, gdzie
mleko oddzieliło się od reszty napoju. Przy łóżku, na podłodze, tyłem do wejścia, siedział Beck. W jego
postawie było cos szokującego, coś, czego nigdy nie zapomniałem. Kolana miał przyciągnięte do piersi jak
mały chłopiec, a dłonie splecione za głową, którą z kolei przyciągał do piersi, jakby chronił się przed
nadchodzącym ciosem.
Nie rozumiałem, co się dzieje. I wtedy znowu usłyszałem ten cichy dźwięk, a potem zobaczyłem, jak
trzęsą mu się ramiona. Nie, nie ramiona, lecz całe ciało. Usłyszałem urywany, tłumiony szloch kogoś, kto
płacze już wielu godzin i oszczędza siły na kolejne.
Byłem zdumiony, że Beck kryje w sobie takie cierpienie. Nigdy o tym nie wiedziałem, nigdy bym tego
nie zgadł. Później odkryłem, że to nie był jedyny sekret mojego opiekuna. Choć może był to ten najlepszy
skrywany.
Zostawiłem Becka na górze z jego bólem i zszedłem na parter, żeby odnaleźć Urlika, który siedział
przed telewizorem w salonie i apatycznie skakał po kanałach.
−
Co mu jest? – zapytałem po prostu.
I tak dowiedziałem się o żonie Becka i o tym, że zmarła właśnie tego dnia, w maju, dziewięć lat
wcześniej. Tuz zanim zostałem ugryziony. Wtedy nie połączyłem ze sobą poszczególnych faktów, a nwet
jeśli, to nie było dla mnie ważne. Nie liczyło się.
Dopiero teraz nabrało znaczenia.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]