Rozdział 34, 3.Maggie Stiefvater - Ukojenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY
ISABEL
Numer Sama wyświetlił się na ekranie mojej komórki o siódmej rano następnego ranka. Normalnie o
tej godzinie szykowałabym się do szkoły, ale był weekend, więc siedziałam na łóżku, nakładając
nieśpiesznie buty do joggingu. Biegałam z próżności – dzięki temu mogłam się pochwalić zgrabnymi
nogami.
Otworzyłam klapkę telefonu.
−
Halo? – Nie byłam pewna, czego się spodziewać.
−
Wiedziałem… - mruknął z satysfakcją Cole. – Wiedziałem, że odbierzesz, jeśli pomyślisz, że to
Sam.
−
Boże, mówisz poważnie?
−
Śmiertelnie poważnie. Mogę wejść do środka?
Wyskoczyłam z łóżka, podeszłam do okna i wyjrzałam na zewnątrz. Spostrzegłam kawałek dość
obrzydliwego kombi stojącego na końcu podjazdu.
−
To ty siedzisz w tym wozie dla zboczeńców?
−
Strasznie w nim śmierdzi – przyznał Cole. – zaprosiłbym cie na dół, żebyśmy na spokojnie
porozmawiali w samochodzie, ale coś tu naprawdę cuchnie. I naprawdę nie mam pojęcia, co
to może być.
−
Czego chcesz, Cole?
−
Twojej karty kredytowej. Muszę zamówić sieć rybacką, trochę narzędzi i środków
uspokajających, absolutnie legalnych, przysięgam. I potrzebuję tego wszystkiego jak
najszybciej.
−
Powiedz mi, że żartujesz.
−
Powiedziałem Samowi, że mogę złapać Becka. Zamierzam zbudować pułapkę, wykorzystując
lej, który Grace jakże pomocnie odnalazła, wpadając do niego. Zwabię Becka jego ulubioną
przekąską, którą równie pomocnie opisał w sowim dzienniku, opowiadając anegdotę o
pożarze w kuchni.
−
Próbujesz być zabawny? Bo brzmisz jak wariat…
−
Zapach najmocniej zakorzenia się w pamięci.
Westchnęłam i położyłam się na łóżku w butach i z telefonem przy uchu.
−
Co to ma wspólnego z ocaleniem was wszystkich przez śmiercią z rąk mojego ojca?
Cole milczał przez chwilę.
−
Beck już raz przesiedlił wilki. Chcę go zapytać o szczegóły.
−
A ta siec rybacka, narzędzia i lekarstwa pomogą ci w tym?
−
Nawet jeśli nie pomogą, to dzięki nim może być miło.
Gapiłam się w górę. Dawno temu Jack rzucił plasteliną w róg, w którym pochyły sufit stykał się ze
ścianą. Bezkształtna masa nadal tam była.
Westchnęłam.
−
W porządku, Cole, dobrze. Spotkajmy się przy bocznym wejściu, przy tych wąskich schodach, z
których już kiedyś korzystałeś. Tylko zaparkuj to paskudztwo gdzieś dalej, żeby moi rodzice go
nie zobaczyli, kiedy się obudzą. I zachowuj się cicho.
−
Zawsze zachowuje się cicho – powiedział Cole i telefon zamilkł w mojej dłoni w tym samym
momencie, gdy drzwi do sypialni się otworzyły.
Jakoś mnie nie zaskoczyło, gdy zobaczyłam wchodzącego Cole’a. Chłopak ostrożnie zamknął za sobą
drzwi. Miał na sobie bojówki i prosty czarny T-shirt, a jednak wciąż wyglądał jak gwiazda. Powoli
uświadamiałam sobie, że to wrażenie było wynikiem tego, jak się nosił, a nie tego, co miał na sobie. W
moim pokoju wypełnionym zwiewnymi, lekkimi materiałami, błyszczącymi poduszkami i lustrami, które
uśmiechały się do mnie, Cole wyglądał wyjątkowo nie na miejscu, ale wreszcie zaczęłam rozumieć, że to też
wynika z tego, jaki był, a nie – gdzie akurat przebywał.
−
A więc dzisiaj jesteś Barbie przełajową – rzucił.
Przypomniałam sobie, że mam na sobie spodenki i buty do biegania.
Cole podszedł do komody i rozpylił chmurkę moich perfum w powietrzu. Jego odbicie w lustrze
zamachało dłonią, rozpędzając pachnącą mgiełkę.
−
Dziś jestem Barbie bez poczucia humoru – rzuciłam.
Cole wziął mój różaniec z komódki, kładąc kciuk na jednym z koralików. Sposób, w jaki go trzymał,
sugerował, że był to dla niego znajomy gest, choć trudno było mi wyobrazić sobie Cole’a St. Claira
wchodzącego do kościoła i nie stającego natychmiast w płomieniach.
−
Myślałam, że boczne drzwi są zamknięte.
−
Nie do końca, jak widać.
Przymknęłam oczy. Patrzenie na niego sprawiało, że byłam… zmęczona. Czułam na sercu ten sam
ciężar, co w „Il Pomodoro”. Pomyślałam, że może tak naprawdę powinnam wyjechać gdzieś daleko, gdzie
nikt mnie nie zna, i zacząć wszystko od początku, bez ciężaru minionych decyzji, rozmów i oczekiwań.
Łóżko westchnęło pod Cole’em, kiedy położył się obok nie na plecach. Pachniał czystością, jakby
kremem do golenia, i plażą. Uświadomiłam sobie, że pewnie przed przyjściem do mnie spędził dziś więcej
czasu w łazience. To sprawiło, że poczułam się pewniej.
Znowu zamknęłam oczy.
−
Jak radzi sobie Grace? W związku z Olivią.
−
Nie mam pojęcia. Przemieniła się w nocy, więc zamknęliśmy ją w łazience.
−
Nie przyjaźniłam się z Olivią – wyznałam. Chciałam, żeby o tym wiedział. – Tak naprawdę
wcale jej nie znałam.
−
Ja też nie… - przerwał mi, a potem dodał zupełnie innym tonem: - Lubię Grace.
Powiedział to bardzo poważnie i przez chwilę myślałam, że chodziło mu o to, że coś do niej czuje.
Czego nie potrafiłabym pojąć. Ale potem wyjaśnił:
−
Lubię to, co ją łączy z Samem. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek wcześniej wierzył w miłość.
Uważałem, że jest to sztuczka wymyślona dawno temu przez Jamesa Bonda, żeby zaliczyć
więcej lasek.
Leżeliśmy w milczeniu jeszcze przez kilka minut. Ptaki na dworze zaczynały się budzić. W domu
panowała cisza. Nie było na tyle zimno, żeby włączyło się ogrzewanie.
Trudno mi było nie myśleć o Cole’u będącym tuż obok mnie, nawet jeśli nic nie mówił. Zwłaszcza, że
pachniał tak dobrze i pamiętałam dokładnie, jakie to uczucie, gdy się go całuje. Pamiętałam też dokładnie
ostatni raz, kiedy widziałam, jak Sam całuje Grace, i jak zachowywała się jego dłoń, gdy przytulał ją do
siebie podczas tego pocałunku. Nie sądziłam, żebyśmy my z Cole’em wyglądali tak samo, gdy się całujemy.
Myślenie o tym wszystkim sprawiło, że znowu poczułam mętlik w głowie. Pragnęłam Cole’a, a
jednocześnie uważałam, że związek z nim nie jest dla mnie dobry. Czułam się winna, brudna, ogarnięta
podnieceniem, jakbym już się poddała.
−
Cole, jestem zmęczona – westchnęłam, a gdy tylko to powiedziałam, zaczęłam się
zastanawiać, dlaczego, do cholery, to zrobiłam.
Nie zareagował. Po prostu leżał obok mnie, ciszej, niż sądziłam, że potrafi.
Poirytowana jego milczeniem, walczyłam ze sobą, zastanawiając się, czy powinnam go zapytać, i czy
w ogóle zarejestrował moje słowa.
W końcu, w ciszy tak głębokiej, że słyszałam, jak jego usta rozchyliły się, zanim przemówił, wyszeptał:
−
Czasami myślę o tym, żeby zadzwonić do domu.
Przyzwyczaiłam się już do egocentryzmu Cole’a, ale teraz poczułam, że właśnie odkryłam jeszcze
większe pokłady jego samolubności.
−
Myślę, że po prostu mógłbym zadzwonić do domu i powiedzieć mamie, że nie jestem martwy
– oznajmił. – Myślę, że mógłbym zadzwonić do ojca i zapytać, czy chciałby pogadać o tym, jak
zapalenie opon mózgowych wpływa na organizm na poziomie komórki. Albo do Jeremy’iego,
mojego basisty, i powiedzieć mu, że żyję, ale nie chcę, żeby mnie szukali. Żeby powtórzył
moim rodzicom, że nie umarłem, ale że nigdy nie wrócę do domu.
Cole milczał po swoim wyznaniu tak długo, że myślałam, iż już skończył. Spostrzegłam, że światło
poranka w moim pastelowym pokoju staje się odrobinę jaśniejsze, podczas gdy mgła zaczynała się
rozwiewać.
Jednak w końcu podjął na nowo temat.
−
Ale nawet samo myślenie o tym sprawia, że czuję się zmęczony. Przypomina mi o tym uczuciu,
jakie miałem, zanim odszedłem. Jakby moje płuca były z ołowiu. Jakbym nie mógł choćby
pomyśleć o tym, żeby zaczęło mi na czymś zależeć. Jakbym chciał, żeby wszyscy oni byli
martwi, albo żebym to ja był martwy, bo nie potrafiłem już znieść ciężaru całej tej historii
między nami. To wszystko dzieje się, jeszcze zanim podniosę słuchawkę. Jestem tak zmęczony,
że czasami nie mam ochoty się rano budzić. Ale zrozumiałem, że to nie przez nich tak się
czuję. To moja wina. Od samego początku.
Nie odpowiedziałam. Znowu myślałam o tym objawieniu, które przeżyłam w łazience w „Il
Pomodoro”. O tym, jak zrozumiałam, na czym polega pragnienie, żeby po prostu ze wszystkim skończyć, raz
na zawsze, żeby już niczego nie chcieć. Myślałam o tym, jak dokładnie słowa Cole’a opisywały zmęczenie,
które dręczyło i mnie.
−
Jestem częścią tego, czego w sobie nienawidzisz – dodał Cole.
To nie było pytanie.
Oczywiście, że był częścią tego, czego w sobie nienawidziłam.
Wszystko było częścią tego, czego w sobie nienawidziłam. Tak naprawdę to nie było nic osobistego.
Nagle usiadł na łóżku.
−
Pójdę już.
Wciąż czułam żar materaca w miejscu, w którym przed chwilą leżał.
−
Cole – zapytałam – myślisz, że można mnie kochać?
Jego wzrok był niewzruszony. Przez chwilę wydawało mi się, że widzę go takim, jaki był w
dzieciństwie, i takim, jaki będzie w starszym wieku. To był przeszywający, sekretyn wgląd w jego przeszłość
i przyszłość.
−
Może – rzucił. – Tylko że ty nie pozwalasz nikomu spróbować.
Zamknęłam oczy i przełknęłam ślinę.
−
Nie potrafię odróżnić braku walki – wyznałam – od poddania się.
Mimo że powieki miałam mocno zaciśnięte, jedna gorąca łza spłynęła mi z kącika lewego oka. Byłam
taka wściekła, że jej się to udało. Taka wściekła… Łóżko ugięło się pode mną, gdy Cole przysunął się bliżej.
Poczułam, że pochyla się nade mną. Jego oddech, ciepły i miarowy, dotknął mojego policzka. Dwa oddechy.
Trzy. Cztery. Nie wiedziałam, czego chcę. Wtedy usłyszałam, że przestał oddychać, a ułamek sekundy
później poczułam jego usta na moich.
To nie był taki pocałunek jak nasze wcześniejsze, wygłodniałe, rozpaczliwe, przesycone pragnieniem.
Jeszcze nikt mnie tak nie pocałował. Ten pocałunek był tak miękki, że przywodził na myśl raczej
wspomnienie pocałunku. Tak delikatny na moich wargach, jakby ktoś zaledwie musnął je palcami. Moje
wargi rozdzieliły się i zamarły. Ten pocałunek był cichy jak szept, jak najdalszy od krzyku. Dłoń Cole’a
dotknęła mojej szyi. Jego kciuk przytulił się do mojej skóry tuż przy szczęce. To nie był dotyk, który mówił:
„pragnę więcej”. To był dotyk, który mówił: „pragnę t e g o „.
Wokół panowała kompletna cisza. Wydawało mi się, że żadne z nas nie oddycha.
Cole powoli usiadł na łóżku, a ja otworzyłam oczy. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Jak
zawsze, gdy coś miało dla niego znaczenie.
−
Tak bym cie pocałował, gdybym cię kochał – oświadczył mi.
Wstał i podniósł z łóżka kluczyki samochodowe, które wysunęły mu się z kieszeni. Nie patrzył na
mnie, gdy wychodził, zatrzaskując za sobą drzwi.
W domu panowała taka cisza, że słyszałam jego kroki, gdy schodził po schodach. Pierwsze pięć stopni
pokonał powoli, jakby z wahaniem, resztę w pośpiechu.
Przyłożyłam kciuk do szyi w miejscu, gdzie przed chwilą spoczywał kciuk Cole’a, i zamknęłam oczy. To
nie był ani brak walki, ani poddanie się. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że istnieje jeszcze trzecia opcja,
a nawet gdybym o tym wiedziała, nie zgadłabym, że ma to cokolwiek wspólnego z Cole’em.
Głośno wypuściłam powietrze z ust, które właśnie były całowane. A potem usiadłam i wyciągnęłam
swoja kartę kredytową.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]