Rozdział 25, 3.Maggie Stiefvater - Ukojenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY
GRACE
Nie pamiętałam momentu przebudzenia. Pamiętałam tylko, że jestem. Usiadłam, próbując dojść do
siebie. Ostre światło kłuło mnie w oczy; schowałam twarz w dłoniach. Potarłam policzki. Wszystko mnie
bolało. Nie jak po przemianie. Raczej tak, jakby przejechał po mnie walec. Podłogowe płytki były zimne i
twarde. Nie było tu okna, a rząd oślepiających żarówek nad umywalką sprawiał, że w pomieszczeniu
panował wieczny dzień.
Dopiero po chwili doszłam do siebie na tyle, żeby rozejrzeć się wokół i przetrawić to, co widzę.
Łazienka. Obok umywalki wisiała oprawiona w ramki pocztówka przedstawiająca jakiś górski widoczek.
Kabina prysznicowa, bez wanny. Zamknięte drzwi. Nagle rozpoznałam to miejsce – to była łazienka na
piętrze w domu Becka. Och. Nagle zrozumiałam, co to oznacza. Udało mi się wrócić do Mercy Falls. Udało
mi się wrócić do Sama.
Zbyt zaskoczona, żeby w pełni się tym cieszyć, zwlokłam się z podłogi. Zimne płytki pod moimi
stopami były ubłocone i brudne. Kolor tych smug – chorobliwie żółty – sprawił, że odruchowo zakasłałam,
krztusząc się wodą, której nie miałam w płucach.
Kątem oka zarejestrowałam jakiś ruch i zamarłam z dłonią przy ustach. To było tylko moje odbicie w
lustrze: naga wersja Grace, same żebra i ogromne oczy, usta przysłonięte palcami. Opuściłam dłoń,
dotykając żeber i, jakby na zawołanie, zaburczało mi w brzuchu.
−
Wyglądasz na trochę zdziczałą – wyszeptałam do siebie, tylko po to, żeby móc zaobserwować
ruch warg.
Wciąż brzmiałam jak ja. To dobry znak.
Na rogu umywalki leżała sterta ubrań, złożona z wyjątkową schludnością charakterystyczną dla kogoś,
kto albo często składa dużo prania, albo nie robi tego praktycznie nigdy. Rozpoznałam rzeczy z mojego
plecaka, te, które przywiozłam ze sobą, kiedy uciekłam z domu, nie wiem, ile miesięcy wcześniej.
Naciągnęłam moją ulubioną białą koszulkę z długim rękawem, a na nią nałożyłam niebieski T-shirt: ten
zestaw był jak starzy przyjaciele. Potem majtki i dżinsy. Brakowało skarpetek, stanika i butów – pewnie
zostały w szpitalu…
Byłam dziewczyną, która prawie umarła i zamieniła się w wilka, a tymczasem martwiła się głównie
tym, że cały dzień będzie chodzić bez stanika…
Pod ubraniami leżała karteczka. Poczułam łaskotanie w żołądku, kiedy rozpoznałam znajome
gryzmoły Sama.
Grace… to prawdopodobnie najgorsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłem – zamknąłem moją
dziewczynę w łazience. Ale nie wiedzieliśmy, co będzie dla ciebie bezpieczne, dopóki się nie przemienisz.
Położyłem tu ubranie dla ciebie. Drzwi są otwarte, więc możesz po prostu wyjść, kiedy już będziesz miała
palce. Nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę.
S.
Szczęście. To było to uczucie. Trzymałam karteczkę w dłoniach i starałam się odtworzyć wydarzenia, o
których pisał. Próbowałam sobie przypomnieć, jak byłam tu zamknięta po powrocie z lasu. To była jak
próba przypomnienia sobie nazwiska aktora, którego twarz skądś się zna. Moje myśli tańczyły jak oszalałe.
Nie potrafiłam ich pochwycić. Nic i nic, aż nagle… zalało mnie wspomnienie ciemności błota. Shelby.
Pamiętałam Shelby. Z trudem przełknęłam ślinę i znowu przejrzałam się w lustrze. Na mojej twarzy
malował się strach, dłoń mimowolnie przycisnęłam do gardła.
Nie podobało mi się, jak wyglądałam, gdy czułam strach – jakbym była jakąś inną dziewczyną, której
nie rozpoznawałam. Stałam tam i ostrożnie odzyskiwałam spokój, dopóki Grace w lustrze znów nie zaczęła
wyglądać znajomo. Potem złapałam za klamkę. Tak jak napisał Sam, drzwi były otwarte, więc wyszłam na
korytarz.
Byłam zaskoczona, gdy się zorientowałam, że jest środek nocy. Słyszałam szum urządzeń na dole,
szept powietrza płynącego przez kratki systemu ogrzewania, dźwięki, jakie wydawał zamieszkany dom,
kiedy myślał, że nikt nie słucha. Przypomniałam sobie, że pokój Sama był po mojej lewej stronie, ale drzwi
były otwarte, a w środku panowała ciemność. Za to z pokoju po prawej stronie, na końcu korytarza,
wylewało się światło. Wybrałam tę opcję i ruszyłam w tamtym kierunku, mijając po drodze uśmiechnięte
zdjęcia Becka i innych oraz dziwaczną kolekcję skarpetek przybitą do ściany w artystycznym układzie.
Zajrzałam do środka pomieszczenia. Okazało się, że był to pokój Becka. Po chwili zdałam sobie
sprawę, że nie pamiętałam tego faktu, tylko po prostu w i e d z i a ł a m czyj on jest. Był urządzony w
odcieniach zieleni i błękitu, z dodatkiem ciemnego drewna i prostych wzorów. Lampa do czytania na stoliku
przy łóżku zalewała światłem stos biografii i leżące na książkach okulary do czytania. W tym pokoju nie było
niczego szczególnego. Był po prostu bardzo wygodny i prosty. Tak jak Beck.
Ale to nie Beck leżał na materacu, tylko Cole – rozwalony w poprzek na brzuchu, ze stopami
zwisającymi poza materac, wciąż w butach. Obok niego leżała mała oprawiona w skórę książka. Po drugiej
stronie walało się mnóstwo papierów i fotografii.
Cole wyglądał, jakby spał pośród tego bałaganu. Zaczęłam się wycofywać, ale podłoga zatrzeszczała
pod moją stopą, a on cos wymruczał.
−
Nie śpisz? – zapytałam.
−
Da.
Odwrócił twarz, kiedy stanęłam w nogach łóżka. Poczułam się, jakbym była w pokoju hotelowym,
ładnej, czystej, nieznanej sypialni urządzonej w oszczędnej kolorystyce i przesyconej atmosferą
opuszczenia. Podłoga była zimna. Żałowałam, że nie mam skarpet.
Cole podniósł na mnie wzrok. Jego twarz zawsze szokowała: był taki przystojny. Musiałam to
świadomie ignorować, żeby być w stanie rozmawiać z nim jak z osobą z krwi i kości. Nie mógł nic poradzić
na to, jak wyglądał. Miałam zamiar zapytać go, gdzie jest Sam, ale po chwili namysłu uznałam, że to byłoby
niegrzeczne – potraktować go tylko jako punkt informacyjny.
−
To pokój Becka? – zapytałam.
Cole wyciągnął ramię nad kołdrą w moim kierunku i pokazał kciuk uniesiony do góry.
−
Dlaczego tu sypiasz?
−
Nie spałem – sprostował chłopak i przetoczył się na plecy. – Sam w ogóle nie sypia. A ja
próbuję poznać jego sekrety.
Przysiadłam na skraju łóżka. Myśl, że Sam nie sypia, sprawiła, że zrobiło mi się smutno.
−
Czy w tych papierach są jego sekrety?
Cole roześmiał się. Jego śmiech był krótki, perkusyjny, jakby stworzony do nagrania na albumie
koncertowym. Pomyślałam, że to samotny rodzaj dźwięku.
−
Nie. To są sekrety Becka. – Wymacał palcami oprawiony w skórę terminarz. – Dziennik Becka.
– Drugą dłoń położył na jakichś leżących luzem papierach. Zobaczyłam teraz, że pod nim leży
jeszcze większa sterta dokumentów. – Papiery związane z hipoteką, funduszami
inwestycyjnymi, testament. Karty dentystyczne i recepty na leki, którymi Beck próbował
wyleczyć sforę.
Byłam odrobinę zaskoczona faktem, że te dokumenty w ogóle istnieją, a nie powinnam. To nie były
rzeczy, których Sam by szukał – takie informacje niezbyt go interesowały – a całkiem tez możliwe, że były to
dokumenty, które znał od dawna i uznał już za nieprzydatne.
−
Czy sądzisz, że Beck byłby zadowolony, że grzebiesz w jego rzeczach? – Złagodziłam pytanie
uśmiechem.
−
Nie ma go tutaj – uciął Cole, a potem dodał z powagą w głosie: - Beck powiedział, że chce,
żebym zajął jego miejsce. Potem odszedł. To jedyny sposób, w jaki mogę się czegokolwiek
nauczyć. Choć pewnie wyważam drzwi, które zostały już kiedyś otwarte.
−
Myślałam, że on chciał, by to Sam przejął po nim dowodzenie. – Chwilę potem sama
dokończyłam własną wypowiedź. – Och… chyba myślał, że Sam się już nie przemieni. To
dlatego zwerbował ciebie.
Cóż, to dlatego w ogóle zwerbował k o g o ś. Ale dlaczego wybrał właśnie Cole’a – to było niepojęte.
W którymś momencie musiał pomyśleć, że z tego faceta byłby naprawdę dobry przywódca sfory. Musiał
dostrzec w Cole’u coś z samego siebie.
Pomyślałam, że może ja też to zauważę. Sam odziedziczył gesty Becka, ale Cole miał… siłę jego
osobowości? Charakteru? Pewność siebie? Tam, gdzie Sam był uprzejmy, Cole był zdeterminowany.
Znowu się zaśmiał tym samym cynicznym śmiechem. I znowu usłyszałam w nim brawurę, ale
podobnie jak w przypadku Isabel nauczyłam się już widzieć pod warstwą cynizmu prawdę: znużenie i
samotność. Wciąż nie byłam tak spostrzegawcza jak Sam, ale te uczucia nietrudno było wyłowić, gdy się
uważnie słuchało.
−
Zwerbować to tak szlachetnie brzmiący czasownik – skomentował Cole, siadając po turecku. –
Sprawia, że myślę o mężczyznach w mundurach i o wielkiej sprawie, i o zaciąganiu się do
wojska, by bronić ojczyzny. Beck nie chciał, żebym umarł. To dlatego mnie wybrał. Myślał, że
zamierzam się zabić i uznał, że mnie uratuje.
Nie mogłam pozwolić mu dłużej wierzyć w tę wersję.
−
Ludzie zabijają się każdego dnia – zaprotestowałam. – Mniej więcej trzydzieści tysięcy
Amerykanów rocznie, czy coś koło tego. Naprawdę sądzisz, że wybrał cię dlatego? Bo ja nie.
To po prostu nielogiczne. Wybrał akurat ciebie z bardzo konkretnego powodu – inaczej po co
byłby mu ktoś aż tak sławny? Świadomie zaryzykował. To logiczne.
Cole uśmiechnął się do mnie tym swoim nagłym, szerokim uśmiechem, który był tak ujmujący w
swojej prawdziwości.
−
Lubię cię – zmienił temat. – Możesz zostać.
−
Gdzie jest Sam?
−
Na dole.
−
Dzięki – powiedziałam. – Hej… czy Olivia już się tu pokazała?
Wyraz jego twarzy się nie zmienił. Nie musiał nic mówić, żebym zrozumiała, że nie miał pojęcia, o kim
mówię. Odrobinę straciłam zapał.
−
Kto? – zapytał.
−
Jeden z najmłodszych wilków – wyjaśniłam. – Moja przyjaciółka. Została ugryziona w zeszłym
roku. Jest w moim wieku.
Poczułam ból na myśl o niej tam, w lasach, przechodzącej przez to samo co ja.
W oczach Cole’a mignął dziwny błysk, ale znikł, zanim go zinterpretowałam. Nie byłam dobra w
odczytywaniu ludzkich emocji. Chłopak odwrócił wzrok, zebrał trochę papierów w równy plik, a potem
odłożył go w taki sposób, że natychmiast znowu się rozsypały.
−
Nie widziałem jej – rzucił.
−
Okej – kiwnęłam głową. – Pójdę poszukać Sama.
Ruszyłam w kierunku drzwi, czując niewielki skurcz w klatce piersiowej. Sam był tutaj, ja byłam tutaj i
czułam się bardzo pewnie w swojej skórze. Będę z nim znowu. Nagle irracjonalnie zaczęłam się bać, że ujrzę
go i okaże się, że to już nie jest to samo. Że to, co czuję, nie będzie pasowało do tego, co zobaczę, albo że
jego uczucia do mnie się zmieniły. A co, jeśli będziemy musieli zacząć wszystko od nowa, od zera?
Wiedziałam mimo to, że moje obawy są kompletnie nieuzasadnione i że nie znikną, dopóki znowu nie
spotkam się z Samem.
−
Grace! – zawołał Cole, gdy wychodziłam z pokoju.
Zatrzymałam się w drzwiach.
−
Nieważne. – Wzruszył ramionami.
Po chwili z powrotem leżał na łóżku, z papierami rozłożonymi wokół siebie, otoczony przez to, co
pozostawił po sobie Beck. Tak łatwo mógłby się zagubić pośród wszystkich tych wspomnień i słów, ale
wyglądał na podniesionego na duchu. Jakby ból, który przeżyli przed nim inni, stanowił dla niego bufor
bezpieczeństwa.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]