Rozdział 13, 3.Maggie Stiefvater - Ukojenie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
ISABEL
Przez jedną krótką chwilę nie potrafiłam stwierdzić, czy mój ojciec widział Grace, czy nie.
Jego zazwyczaj schludnie zaczesane włosy były w nieładzie, a w oczach czaił się szok, zaskoczenie albo
jakieś inne nietypowe dla niego emocje. Otworzył drzwi z taką siłą, że walnęły o ścianę i odbiły się od niej.
Łoś się zakołysał – czekałam, aż się przewróci. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jaki to byłby
niesamowity widok: zobaczyć, jak wszystkie te figury zaczynają się przewracać niczym kostki domina. Mój
ojciec wciąż się trząsł, nawet po tym, jak łoś już przestał.
Spojrzałam na niego chłodno, żeby zamaskować niepokój.
−
Cóż, to było bardzo dramatyczne. – Opierałam się o drzwi do pokoju muzycznego, mając
nadzieję, że Grace niczego tam nie zniszczy.
−
Dzięki Bogu – wydyszał ojciec, jakby w ogóle mnie nie słyszał. – Dlaczego, do diabła, nie
odbierasz telefonu?
Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Dość często pozwalałam, żeby rodzice nagrali się na pocztę.
Po jakimś czasie w końcu do nich oddzwaniałam. Fakt, że nie odebrałam kilku ich telefonów, nie powinien
przyprawiać nikogo o wrzody żołądka.
Mama weszła do pomieszczenia. Jej oczy były zaczerwienione, a makijaż rozmazany. Biorąc pod
uwagę, że zazwyczaj jej łzy wyglądały niczym modny dodatek do ubrania, byłam pod wrażeniem.
Pomyślałam, że może chodzi o zatrzymanie przez policję, ale to raczej nie mogło doprowadzić jej aż do
takiego stanu.
−
Dlaczego mama tak płacze? – zapytałam.
Głos mojej matki brzmiał niemal jak warknięcie.
−
Isabel, daliśmy ci tę komórkę nie bez powodu!
Byłam pod wrażeniem jej wystąpienia. Brawo, mamo! Zwykle do ojca należały wszystkie dobre
teksty.
−
Czy masz ją przy sobie? – zapytał tata.
−
Jezu… - wymamrotałam. – Mam ją w torebce.
Moi rodzice wymienili wiele znaczące spojrzenia.
−
Oczekuję, że od teraz będziesz ją zawsze odbierać – oznajmił ojciec. – O ile nie będziesz na
lekcji albo nie stracisz akurat kończyn. Chcę, żeby ten telefon był odbierany i przykładany do
twojego ucha za każdym razem, kiedy widzisz, że to my dzwonimy. Jeśli nie, to możesz się z
nim pożegnać. Telefon to…
−
Przywilej. Tak, wiem.
Nagle usłyszałam szmery dochodzące z pokoju muzycznego za moimi plecami. Aby je zatuszować,
zaczęłam grzebać w torebce. Gdy hałas ustał, wyciągnęłam telefon, żeby udowodnić, że go mam. Na
wyświetlaczy widniało dwanaście nieodebranych połączeń od rodziców. I żadnego od Cole’a, co po
miesiącu nękania przez chłopaka mojej poczty głosowej wydawało mi się nieco dziwne.
−
Co się w ogóle stało?
−
Travis zadzwonił do mnie i powiedział, że policja właśnie znalazła w lesie ciało. Dziewczyny.
Jeszcze jej nie zidentyfikowali – wyjaśnił ojciec.
Niedobrze. Cieszyłam się, że Grace jest tuż obok, wydając te dziwne drapiące dźwięki. Mama wciąż
patrzyła na mnie znacząco, jakby oczekiwała, że powinnam jakoś zareagować.
−
I po prostu założyliście, że ta przypadkowa martwa osoba to ja – skomentowałam.
−
To było w lesie Boundary! – wybuchła mama.
Wtedy mój ojciec powiedział coś, czego podświadomie się spodziewałam:
−
Została zabita przez wilki.
Nagle ogarnął mnie niesamowity gniew na Sama i na Cole’a, i nawet na Grace, że nic nie zrobili, gdy
powtarzałam im, że trzeba działać.
Hałasy dochodzące z pokoju muzycznego zaczynały się nasilać. Podniosłam glos, żeby je zagłuszyć.
−
Cóż, byłam w szkole, a potem tutaj przez cały dzień. Trudno jest zginąć w szkole. – Potem z
udawanym zainteresowaniem rzuciłam: - Kiedy będą wiedzieli kto to?
−
Nie mam pojęcia – odparł ojciec. – Powiedzieli, że była w kiepskim stanie.
−
Idę się przebrać – matka zmieniła temat.
Przez chwilę nie rozumiałam, dlaczego wyparowała tak szybko z foyer, ale potem uświadomiłam
sobie, że musiała pomyśleć o śmierci mojego brata, wyobrazić sobie jego ciało rozdarte przez wilki. Ja
byłam obojętna wobec tej wizji. Wiedziałam przecież, jak naprawdę umarł Jack.
Właśnie wtedy w pokoju muzycznym rozległ się głośny łomot, wystarczająco wyraźny, żeby mój ojciec
podejrzliwie zmrużył oczy.
−
Przepraszam, że nie odebrałam telefonu! – rzuciłam głośno. – Nie chciałam zdenerwować
mamy. A tak w ogóle, to coś uderzyło w podwozie mojego auta, gdy wracałam do domu.
Mógłbyś zerknąć, czy wszystko jest okej?
Myślałam, że mi odmówi, wpadnie do pokoju muzycznego i znajdzie Grace-wilka. Ale zamiast tego
tylko westchnął, pokiwał głową i ruszył do wyjścia.
Oczywiście z moim samochodem było wszystko w porządku, ale ojciec spędził tyle czasu, badając
podwozie, że zdążyłam sprawdzić, czy Grace zniszczyła już naszego steinwaya
*
. Wszystko, co znalazłam, to
otwarte okno i moskitierę wypchniętą na zewnątrz. wychyliłam się i zobaczyłam błysk czegoś żółtego. Moja
koszulka, porwana, wisiała na jednym z krzaków.
To był najgorszy moment dla Grace, żeby znów stać się wilkiem.
*
Steinway &Sons, Steinway – amerykańsko-niemiecka renomowana marka fortepianów.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]