Rzymski katolik 3, Rzymski katolik
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Rok II, Nr 1(3) - Maj A.D. 2009
KATOLIK
BIULETYN WIELUŃSKIEGO ŚRODOWISKA
WIERNYCH TRADYCJI ŁACIŃSKIEJ
RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 1
Dyslokacja funkcji Magisterium
po Soborze Watykańskim II
Prof. Romano Amerio
Kryzys Kościoła jest kryzysem au-
torytetu
stępnie wsunęli w przedstawione
Soborowi Watykańskiemu II teksty
wyrażenia niejasne, które, po opubli-
kowaniu tekstów, obiecywali sobie
komentować w sensie nowatorskim.
Poproszony o wzięcie udziału w teo-
logicznym Kongresie
"Si Si No No"
,
chciałbym rozwinąć następującą hi-
potezę: kryzys Kościoła Katolickiego
jest kryzysem wypływającym z dys-
lokacji władzy nauczycielskiej, która
została przeniesiona z urzędu po-
wszechnego Magisterium na urząd
teologów. Dyslokację odczuto na-
tychmiast, ponieważ zaraz po sobo-
rze reakcja były bardzo gwałtowna,
a w ciągu ostatnich trzydziestu lat
większość teologów doprowadziła
do zrealizowania tego, czego wów-
czas domagała się i zamierzała zro-
bić: to znaczy iż uznano teologów za
współuczestniczących w dydaktycz-
nej funkcji Kościoła. W swoich pa-
pierach posiadam mnóstwo wycin-
ków z gazet, wiele dowodów świad-
czących iż sprawa była odczuwana
jako zagrożenie.
Sobór - należy to powiedzieć - po-
twierdził w tym punkcie odwieczną
doktrynę Kościoła. Lecz niebezpie-
czeństwo pojawiło się zaraz potem.
W rzeczywistości nie należy tutaj
zapominać o głównej zasadzie meto-
dycznej nowatorów, biskupów i so-
borowych ekspertów. Ci ostatni pod-
Oto strategia, zrealizowana bez osło-
nek przez modernistów. Odnośnie
tego istnieje - przytoczone również
w Iota Unum - bardzo ważne
oświadczenie holenderskiego domi-
nikanina Edwarde Schillebeeckxa,
który oznajmia wyraźnie:
"My, idee
które leżą nam na sercu, my je wy-
rażamy dyplomatycznie, lecz wycią-
gniemy ukryte wnioski po Sobo-
rze"
.
SPIS TREŚCI
Sprowadza się to do powiedzenia:
posługujemy się językiem dyploma-
tycznym, tzn. "podwójnym", w któ-
rym tekst jest podporządkowany
hermeneutyce, rozjaśniając, albo za-
ciemniając pojęcia, które nas intere-
sują, lub nam odpowiadają.
Dyslokacja funkcji Magisterium
po Soborze Watykańskim II
1
Dekret Kongregacji Biskupów...
2
Komunikat Prasowy Przełożone-
go Bractwa św. Piusa X
2
List do wiernych Przełożonego
Bractwa św. Piusa X
Formułowano więc soborowe doku-
menty, które, zakładając hermeneu-
tykę bardzo liberalną i bez wielkiej
wartości, miałyby ugruntować no-
watorskie opinie.
Rzym a Bractwo św. Piusa X
4
Romano Amerio
12
Co to jest Msza Święta?
13
(Ciąg dalszy na stronie 8)
RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 2
DEKRET KONGREGACJI DS. BISKUPÓW ZNOSZĄCY
EKSKOMUNIKĘ Z BISKUPÓW BRACTWA ŚW. PIUSA X
Listem z 15 grudnia 2008, skierowanym do Jego Eminencji Kardynała Dario Castrillona Hoyosa, przewodniczącego Pa-
pieskiej Komisji Ecclecia Dei, bp Bernard Fellay, również w imieniu trzech pozostałych, konsekrowanych dnia 30 czerw-
ca 1988, prosił usilnie o zdjęcie ekskomuniki „latae sententiae, ogłoszonej na mocy dekretu prefekta tejże Kongregacji
Biskupów z 1 lipca 1988. We wspomnianym liście bp Fellay stwierdza między innymi: „Zawsze mocno trwaliśmy
w woli pozostawania katolikami i oddawania wszystkich naszych sił w służbie Kościołowi Naszego Pana Jezusa Chry-
stusa, którym jest Kościół Rzymskokatolicki. Akceptujemy jego nauczanie w synowskim duchu. Wierzymy mocno
w Prymat Piotra i w jego prerogatywy i dlatego tak bardzo cierpimy z powodu obecnej sytuacji.
Jego Świątobliwość Benedykt XVI – po ojcowsku uwrażliwiony na dolegliwości duchowe, okazywane przez zaintereso-
wanych z powodu sankcji ekskomuniki oraz ufając zobowiązaniom wyrażonym przez nich w cytowanym liście, że nie
będą szczędzić żadnych wysiłków, aby pogłębiać w toku niezbędnych rozmów z władzami Stolicy Apostolskiej otwar-
tych jeszcze kwestii, aby móc osiągnąć wkrótce pełne i zadowalające rozwiązanie problemu, który legł u podstaw – po-
stanowił rozważyć na nowo sytuację kanoniczną Biskupów Bernarda Fellaya, Bernarda Tissier de Malleraisa, Richarda
Williamsona i Alfonso de Galarreta, spowodowaną ich sakrą biskupią.
Niniejszy akt pragnie umocnić wzajemne stosunki zaufania oraz nasilić i ustabilizować stosunki Bractwa św. Piusa X
z tąż Stolicą Apostolską. Ten dar pokoju, na zakończenie uroczystości z okazji Bożego Narodzenia, chce być także zna-
kiem dla wspierania jedności w miłości Kościoła powszechnego i doprowadzić do zakończenia skandalu podziału.
Wyraża się życzenie, aby za tym krokiem nastąpiła upragniona realizacja pełnej wspólnoty z Kościołem całego Bractwa
św. Piusa X, świadcząc w ten sposób o prawdziwej wierności i prawdziwym uznaniu Magisterium i władzy Papieża
przez dowód jedności widzialnej.
Na podstawie uprawnień wyraźnie udzielonych przez Ojca Świętego Benedykta XVI, na mocy niniejszego dekretu od-
wołuję z Biskupów Bernarda Fellaya, Bernarda Tissier de Malleraisa, Richarda Williamsona i Alfonso de Galarreta cen-
zurę ekskomuniki „latae sententiae, ogłoszonej przez tę Kongregację 1 lipca 1988, ogłaszając, że jest ona pozbawiona
skutków prawnych, począwszy od dnia dzisiejszego, Dekretem z tą datą wydanym.
Rzym, dan w Kongregacji Biskupów, 21 stycznia 2009
Kard. Giovanni Battista Re,
Prefekt Kongregacji Biskupów
KOMUNIKAT PRASOWY
PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO BRACTWA ŚW. PIUSA X
Ekskomuniki biskupów konsekrowanych przez JE abpa Marcelego Lefebvre’a 30 czerwca 1988 r., zadeklarowane przez
Kongregację Biskupów 1 lipca tego samego roku — ekskomuniki, których ważność zawsze kwestionowaliśmy — zosta-
ły wycofane dekretem wydanym na polecenie papieża Benedykta XVI i ogłoszonym przez tę samą kongregację 21 stycz-
nia 2009 r.
Wyrażamy naszą synowską wdzięczność Ojcu Świętemu za ten gest, z którego korzyść odniesie nie tylko samo Bractwo
Św. Piusa X, ale i cały Kościół.
Pragniemy coraz skuteczniej pomagać papieżowi w przezwyciężaniu bezprecedenso-
wego kryzysu wstrząsającego katolickim światem, kryzysu, który Jan Paweł II określił jako stan „milczącej aposta-
zji”.
RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 3
Wyrażając wdzięczność Ojcu Świętemu oraz tym wszystkim, którzy dopomogli mu w wykonaniu tego odważnego ge-
stu, z zadowoleniem przyjmujemy również fakt, iż dekret z 21 stycznia br. mówi o konieczności „rozmów ze Stolicą
Apostolską — rozmów, które umożliwią Bractwu Św. Piusa X wyjaśnienie fundamentalnych kwestii doktrynalnych,
które uważa ono za przyczynę obecnych problemów Kościoła.
Mamy niezłomną nadzieję, że w tej nowej atmosferze będziemy wkrótce świadkami uznania praw katolickiej Tra-
dycji.
Menzingen, 24 stycznia 2009
Bp. Bernard Fellay
LIST DO WIERNYCH
PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO BRACTWA ŚW. PIUSA X
Motu proprio
Summorum Pontificum
z 7 lipca 2007 r. przywraca Mszy św. trydenckiej jej prawa i jasno stwierdza, że nigdy
nie została zniesiona. Zatem wierność tej Mszy św. – wierność, za którą wielu kapłanów i świeckich było w ciągu pra-
wie 40 lat prześladowanych, a nawet karanych – nigdy nie była nieposłuszeństwem. Dlatego należy dzisiaj oddać spra-
wiedliwość abp. Marcelemu Lefebvre’owi: dziękujemy mu, że nauczył nas wierności tej Mszy św. Wszechczasów, kie-
rując się prawdziwym posłuszeństwem, a występując przeciw wszelkim nadużyciom władzy. Nie ma też wątpliwości,
że uznanie prawa tradycyjnej Mszy św. jest owocem bardzo wielu różańców, które ostatnią jesienią – podczas naszej
Krucjaty Różańcowej – podarowano Matce Najświętszej. Pragniemy wyrazić Jej naszą wdzięczność.
Benedykt XVI przywrócił Mszy św. Piusa V prawo bytu. Należy jednak również przeanalizować konkretne decyzje wy-
rażone w
motu proprio
oraz wyjaśnienie, którego udzielił papież Benedykt XVI w towarzyszącym dokumentowi liście.
l
Zarządzenia wydane przez papieża zezwalają
de iure
na swobodne celebrowanie tradycyjnej liturgii [rzymskiej] (nie
tylko Mszy św., ale także sakramentów). Jest to ogromne duchowe dobro dla całego Kościoła, a szczególnie dla tych
kapłanów i wiernych, którzy byli dotychczas paraliżowani niesprawiedliwymi zarządzeniami biskupów. Następne mie-
siące pokażą, w jaki sposób rozporządzenia papieskie będą
de facto
stosowane przez biskupów i kapłanów w parafiach.
Módlmy się zatem w intencji papieża, aby nieugięcie trwał przy odważnej decyzji, którą podjął.
List, który towarzyszy
motu proprio
, wyjaśnia intencje papieża. Twierdzenie o istnieniu jednego rytu w dwóch rów-
noprawnych formach (zwyczajnej i nadzwyczajnej) oraz to, że odrzuca się wyłączne odprawianie tradycyjnej litur-
gii z wykluczeniem nowej, można różnie interpretować – na przykład jako sformułowanie dyplomatyczne, aby nie
urazić tych konferencji episkopatów, które otwarcie przeciwstawiały się całkowitemu uwolnieniu Mszy Wszechcza-
sów. Można jednak rozumieć to jako wyraz pragnienia papieża, aby zrealizować „reformę reformy, która miałaby
polegać na tym, że Msza św. Piusa V i Msza Pawła VI będą się wzajemnie ubogacały, jak papież napisał w swoim
liście.
W każdym razie Benedykt XVI wyraźnie pragnie dowieść, iż
Vaticanum II
i będąca jego owocem nowa Msza należą
do 2000 lat Tradycji Kościoła. Zaprzeczanie, że ostatni sobór spowodował rozłam – jak to miało miejsce w przemó-
wieniu do Kurii Rzymskiej z 22 grudnia 2005 r. – wyraźnie dowodzi, że spór pomiędzy Rzymem a Bractwem Św.
Piusa X dotyczy przede wszystkim kwestii doktrynalnych. Potrzeba zatem, aby ten niewątpliwy postęp, dokonany
poprzez
motu proprio
w sferze liturgii, był kontynuowany – po wycofaniu dekretu ekskomuniki – na drodze dysku-
sji teologicznych.
Zarówno odniesienia w liście towarzyszącym
motu proprio
do abp. Lefebvre’a i Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, jak i
uznanie świadectwa młodego pokolenia, które przekazuje dalej pochodnię Tradycji, wyraźnie dowodzą, że nasza sta-
nowczość w obronie
lex orandi
została zauważona. Dlatego musimy nadal z taką samą stanowczością – i z Bożą pomocą
– prowadzić walkę w imię
lex credendi
, w imię naszej wiary.
Menzingen, 7 lipca 2007 r.
Bp. Bernard Fellay
RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 4
Jan Vennari
RZYM A BRACTWO ŚW. PIUSA X
Przygotowanie do dyskusji doktrynalnych
Abp Marceli Lefebvre powiedział, że jest gotów za-
akceptować sobór interpretowany w świetle Tradycji,
jednak obecnie kwestia ta wykracza daleko poza in-
terpretację pełnych dwuznaczności tekstów.
Nie zmienimy naszego stanowiska, na-
szym celem jest przekonanie Rzymu,
czyli doprowadzenie go do uznania
słuszności naszej postawy
Wycofanie przez Benedykta XVI rzekomych eksko-
munik jest bez wątpienia dobrą wiadomością dla ca-
łego katolickiego świata. Być może największym po-
wodem do radości jest to, że zniesiono je bez jakiej-
kolwiek zmiany stanowiska ze strony Bractwa Św.
Piusa X, bez sprzeniewierzenia się przez nie swym
zasadom i bez rezygnacji z otwartej opozycji wobec
soboru i jego katastrofalnych w skutkach liberalnych
reform. Oby również w przyszłości Bractwo zacho-
wywało się równie bezkompromisowo.
Temat dyskusji doktrynalnych nie jest nowy. Brac-
two Św. Piusa X wielokrotnie i przy różnych oka-
zjach wyrażało swe pragnienie, by proces prowadzą-
cy do uregulowania ich statusu przebiegał wedle ści-
śle określonego scenariusza:
1.
Spełnienie dwóch warunków wstępnych: tj. wy-
cofanie dekretu o ekskomunikach oraz umożli-
wienie wszystkim kapłanom odprawianie bez
przeszkód tradycyjnej Mszy.
2.
Rozwiązanie trudności doktrynalnych dotyczą-
cych soboru oraz nowej posoborowej orientacji
w Kościele.
Poszukiwanie najodpowiedniejszego rozwiąza praw-
nokanonicznego
Jak stwierdzili bp Bernard Fellay, przełożony gene-
ralny Bractwa Św. Piusa X, oraz bp Tissier de Malle-
rais – kolejnym etapem musi być dyskusja doktrynal-
na dotycząca
Vaticanum II
oraz kryzysu w Kościele.
Bp Fellay zawsze unikał używania w tym kontekście
terminu „negocjacje, ponieważ, jak stwierdził: „Nie
ma tu nic do negocjowania. Nie można negocjować
wiary
Motu proprio
uwalniające tradycyjną Mszę oraz znie-
sienie ekskomunik z 21 stycznia br. stanowiły reali-
zację pierwszego z punktów tego scenariusza. Obec-
nie Bractwo musi przejść do etapu, który będzie bar-
dzo brzemienny w konsekwencje: do dyskusji dok-
trynalnych w kwestii II Soboru Watykańskiego.
Przełożony generalny Bractwa wspomniał o dysku-
sjach doktrynalnych już w swej pierwszej reakcji na
zniesienie ekskomunik 24 stycznia 2009 r.:
Konsekwentnie, pragniemy rozpocząć
owe „rozmowy – które sam dekret
uznaje za „niezbędne – o kwestiach
doktrynalnych sprzecznych z odwiecz-
nym Magisterium. Nie możemy nie do-
strzegać bezprecedensowego kryzysu
wstrząsającego dziś Kościołem; kryzysu
powołań, praktyk religijnych, katechiza-
cji, przystępowania do sakramentów
To prawda, abp Lefebvre powiedział, że jest gotów
zaakceptować sobór interpretowany w świetle Tra-
dycji, jednak obecnie kwestia ta wykracza daleko po-
za interpretację tekstów pełnych dwuznaczności
i istotnych przemilczeń. W swojej korespondencji
z kard. Ratzingerem w połowie lat 80. XX wieku abp
Lefebvre uściślił swoje stanowisko, stwierdzając, że
kryterium interpretacji
Vaticanum II
w świetle Trady-
cji powinno obejmować trzy elementy:
Również bp Tissier de Mallerais zauważył w wywia-
dzie z 1 lutego br.:
1.
Zarówno on sam jak i Bractwo zaakceptowaliby
wszystko w dekretach
Vaticanum II
, co jest w spo-
sób oczywisty zgodne z Tradycją.
2.
Wszelkie teksty dwuznaczne muszą być interpre-
towane ściśle zgodnie z Tradycją; zgodnie ze sta-
łym nauczaniem Kościoła na przestrzeni wieków.
3.
Wszystko to, co w dekretach soborowych byłoby
Będą się musiały odbyć dyskusje doktry-
nalne w kwestii nauczania II Soboru Wa-
tykańskiego z udziałem przedstawicieli
Bractwa oraz Stolicy Apostolskiej (...).
RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 5
niemożliwe do interpretacji w świetle Tradycji,
musiałoby zostać zrewidowane.
nawet, niż skandal w Asyżu.
W liście do kard. Ratzingera z 21 lipca 1982 r. Arcybi-
skup pisał o
Co do pierwszego znaku: Jan Paweł II zorganizował
w 1986 r. w Asyżu pierwsze międzywyznaniowe
spotkanie modlitewne, podczas którego protestanci,
prawosławni, żydzi, muzułmanie, hinduiści, szinto-
iści, dżiniści oraz przedstawiciele różnych religii po-
gańskich zgromadzili się wspólnie na modlitwie
o pokój, odprawiając swe własne heretyckie i pogań-
skie obrzędy.
konieczności osądzenia II Soboru Waty-
kańskiego w świetle Tradycji oraz nie-
zmiennego Magisterium Kościoła, aby
skorygować teksty, które są dwuznaczne
albo niezgodne z Tradycją
Abp Lefebvre określał spotkanie w Asyżu bardzo
mocnymi słowami.
Jeszcze bardziej precyzyjnie wyraził się w liście z 17
kwietnia 1985 r. Po wyjaśnieniu, że tak on sam, jak
i Bractwo są gotowi do zaakceptowania tekstów so-
borowych „w zgodzie z kryterium Tradycji, czyli
„zgodnie z tradycyjnym Magisterium Kościoła, Ar-
cybiskup doprecyzował:
Ten, który zasiada na tronie Piotrowym,
lekceważy publicznie pierwszy artykuł
Credo
oraz pierwsze przykazanie Deka-
logu. (...) Zgorszenie, jakie wydarzenie to
wywołało to w świecie katolickim, trud-
ne jest do oszacowania. Kościół został
wstrząśnięty u samych swoich pod-
staw
Biorąc pod uwagę, że deklaracja o wol-
ności religijnej jest sprzeczna z Magiste-
rium Kościoła, prosimy o całościową re-
wizję tego tekstu.
Drugim „znakiem Opatrzności była – wedle Arcybi-
skupa – odpowiedź Kongregacji Nauki Wiary kiero-
wanej przez kard. Ratzingera na formalne zastrzeże-
nia teologiczne wysunięte przez niego względem so-
borowego dokumentu o wolności religijnej. Jak wyja-
śniał Arcybiskup:
Za równie niezbędne uważamy rewizje
tekstów
O Kościele w świecie współcze-
snym
,
O ekumenizmie
,
O religiach niechrze-
ścijańskich
, konieczne są też wyjaśnienia
licznych tekstów, wywołujących obecnie
powszechnie dezorientację.
Nowa i liberalna doktryna o wolności
religijnej była głównym celem soboru
dla wielu ekspertów, jak o. Congar, ks.
Jan Courtney Murray i wielu innych,
łącznie z Sekretariatem ds. Jedności
Chrześcijan, który zapisał ideę wolności
religijnej w swym statucie. Gorącymi
zwolennikami tych nowych koncepcji
byli kard. Bea, kard. Willebrands i bp de
Smedt, posiadający poparcie amerykań-
skiego episkopatu oraz antykatolickich
stowarzyszeń, w rodzaju B’nai B’rith (...)
i Światowej Rady Kościołów
Nie do przyjęcia, ze względu na sprzecz-
ność z autorytatywnym Magisterium
Kościoła, jest również kilka niezwykle
istotnych punktów nowego Kodeksu
prawa kanonicznego
Dubia
Często przemilcza się również inny fakt historyczny.
W latach 80., w sytuacji gdy dezorientacja w Kościele
nasilała się niezwykle wskutek wdrażania najbar-
dziej radykalnych reform soborowych, abp Lefebvre
prosił Opatrzność o znak, czy ma konsekrować bi-
skupów dla Bractwa Św. Piusa X.
Abp Lefebvre przytaczał słowa progresisty o. Iwona
Congara, jednego z najbardziej wpływowych teolo-
gów soborowych: „Nie można zaprzeczyć, że dekla-
racja o wolności religijnej mówi co innego niż
Sylla-
bus
z roku 1864, w zasadzie mówi coś wręcz przeciw-
nego
Congar mówił dalej o
Vaticanum II
w ogólno-
ści:
Jak pisał później, otrzymał dwa znaki, które przeko-
nały go, że podjęcie tego kroku było konieczne.
Pierwszym było spotkanie międzywyznaniowe zor-
ganizowane przez Jana Pawła II w Asyżu, drugim
zaś odpowiedź doktrynalna kongregacji kard. Rat-
zingera, którą Arcybiskup potraktował poważniej
To oczywiste, że dekret o ekumenizmie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]