Rozszerzenie działalności NATO na południe Afganistanu, AFGANISTAN
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
BIURO BADAŃ I ANALIZ
BIULETYN
nr 57 (397)
•
21 września 2006
•
© PISM
Redakcja: Sławomir Dębski (redaktor naczelny), Adam Eberhardt, Łukasz Kulesa, Emil Pietras (sekretarz Redakcji)
Rozszerzenie obecności NATO na południe Afganistanu
– perspektywy powodzenia operacji
Beata Górka-Winter
Operacja o kryptonimie „Meduza” przeprowadzona wspólnie przez siły koalicji antyterrorystycznej,
NATO i afgańską armię była pierwszą akcją zbrojną, w której wojska Sojuszu na terenie Afganistanu
wzięły udział w działaniach o tak dużej intensywności. Tym samym koncepcja zaangażowania NATO
w Afganistanie uległa zasadniczej zmianie. Pogarszająca się sytuacja bezpieczeństwa w tym kraju, jak
również plany redukcji sił amerykańskich w ramach koalicji antyterrorystycznej zapewne spowodują
konieczność zwiększania udziału wojsk Sojuszu w działaniach mających na celu rozbicie oddziałów
talibów.
Ewolucja mandatu sił NATO w Afganistanie
. Po obaleniu rządu talibów główna odpowiedzialność za zwalczanie
niedobitków tego reżimu oraz znajdujących schronienie na terenie Afganistanu ugrupowań terrorystycznych spoczywała
na międzynarodowej koalicji antyterrorystycznej pod przywództwem Stanów Zjednoczonych (operacja „Trwała wol-
ność”). Do zadań NATO należały przede wszystkim działania stabilizacyjne na tych obszarach, gdzie wyeliminowano
nielegalne ugrupowania zbrojne. W sierpniu 2003 r. NATO przejęło dowodzenie nad Międzynarodowymi Siłami Wspie-
rania Bezpieczeństwa (International Security Assistance Force — ISAF) w Afganistanie
1
. Siły te mają zapewnić bezpie-
czeństwo w czasie odbudowy kraju. Początkowo działania ISAF sprowadzały się do patrolowania ulic Kabulu, realizacji
niewielkich projektów odbudowy podstawowej infrastruktury, zapewnienia funkcjonowania portu lotniczego w Kabulu
oraz ochrony personelu Tymczasowej Administracji Afgańskiej. Później, na prośbę prezydenta Hamida Karzaja, mandat
ISAF obejmował także pomoc w przeprowadzeniu wyborów prezydenckich (2004) i parlamentarnych (2005)
2
. Ponadto
od 2003 r.
NATO angażuje się w reformy sektora bezpieczeństwa w Afganistanie: szkoli afgańską armię i policję, czuwa
nad procesem demobilizacji, rozbrojenia i reintegracji byłych bojowników, a od niedawna wspomaga także działania
rządu afgańskiego mające na celu walkę z narkobiznesem
3
.
Pod koniec 2005 r. zasięg terytorialny misji NATO ograniczał się do północnych i zachodnich prowincji Afganistanu.
W obliczu planowanej ekspansji ISAF na południe i wschód, w przyjętym 8 grudnia 2005 r. tzw. zrewidowanym planie
operacyjnym członkowie Sojuszu Północnoatlantyckiego zdecydowali, iż katalog działań podejmowanych przez te siły
powinien ulec rozszerzeniu. O ile głównym zadaniem pozostaje tworzenie warunków do skutecznego działania rządu
centralnego w kolejnych prowincjach (we współpracy z afgańską armią i policją), to sposób osiągnięcia tego celu ule-
gnie zasadniczej zmianie. Decyzją sojuszników siły NATO zostały wyposażone w prawo do tzw. aktywnej samoobrony
(
pro-active self defence
), co pozwala im na prowadzenie działań ofensywnych.
Koncepcja zaangażowania NATO w Afganistanie uległa zatem istotnej ewolucji i jest w tej chwili bliższa rozwiąza-
niom proponowanym przez Stany Zjednoczone. Ze względu na obciążenia w Iraku USA chcą, by NATO przejęło jak
1
Zob. B. Górka-Winter,
Operacja NATO w Afganistanie
, „Biuletyn” (PISM), nr 34 (222) z 6 sierpnia 2004 r.
2
Zob. Ł. Kulesa,
Wybory z 18 września 2005 r. i stan bezpieczeństwa w Afganistanie
, „Biuletyn” (PISM), nr 65 (310) z 15 września 2005 r.
3
Więcej na ten temat zob. B. Górka-Winter,
Rola NATO w reformach sektora bezpieczeństwa w Afganistanie
, „Biuletyn”, (PISM), nr 24
(364) z 7 kwietnia 2006 r.
1696
Polski Instytut Spraw Międzynarodowych
najwięcej działań (także zbrojnych) na terenie Afganistanu. O ile wciąż się podkreśla, że operacja „Trwała wolność”
i operacja NATO przeprowadzane są na podstawie odrębnych mandatów, a ich zadania są różne, to w praktyce te
różnice będą traciły na znaczeniu. Znamienne jest również, że po planowanej reorganizacji dowództwo ISAF ma stać
się tzw. dowództwem kompozytowym, na którego czele będzie stał generał amerykański dowodzący zarówno operacją
„Trwała wolność”, jak i operacją NATO.
Operacja „Meduza”.
NATO przejęło formalnie dowodzenie w sześciu południowych prowincjach Afganistaniu (Day
Kundi, Helmand, Kandahar, Nimroz, Uruzgan i Zabul) od dowództwa operacji „Trwała wolność” 31 lipca 2006 r. Jak
dotychczas koalicji antyterrorystycznej pod przywództwem USA nie udało się wyeliminować działających tam nielegal-
nych ugrupowań zbrojnych. Przeciwnie – zbyt mała liczba sił zaangażowanych w zwalczanie talibów, których wspierają
plemiona po pakistańskiej stronie granicy sprawia, iż zdołali oni znacznie odbudować swoją pozycję. Wedle różnych
szacunków na terenie całego Afganistanu znajduje się ok. 12 tys. (choć ta liczba może być dużo większa) dobrze zor-
ganizowanych, wyszkolonych i wyposażonych bojowników, którzy zintensyfikowali ataki zarówno na wojska koalicji
antyterrorystycznej, siły ISAF, formacje podległe władzom w Kabulu, jak również na ludność cywilną.
Odpowiedzią na działania talibów jest zintensyfikowanie przez Sojusz operacji militarnych. NATO z siłami koalicji an-
tyterrorystycznej oraz afgańskiej armii przeprowadziło 2–17 sierpnia 2006 r. operację o kryptonimie „Meduza”. Jej celem
było usunięcie talibów z okręgów Pandżwaji i Zhari w pobliżu Kandaharu oraz odzyskanie kontroli nad tym obszarem
przez afgański rząd. Była to pierwsza na taką skalę powietrzno-lądowa ofensywa NATO wymierzona w siły talibów,
którzy tym razem zdecydowali się na otwarte starcie. Zginęło ok. 500 z nich, udało się także odnaleźć i zniszczyć ich
obozy oraz liczne składy broni. W ramach ISAF w walki zaangażowany był przede wszystkim rozlokowany w tym regio-
nie kontyngent kanadyjski. Choć oficjalne komunikaty NATO po zakończeniu operacji brzmią optymistycznie, trudno
jednak mówić o pełnym sukcesie przeprowadzonej operacji. Już 18 września czterech żołnierzy kanadyjskich straciło
życie w wyniku samobójczego ataku w Kandaharze. Część bojowników zbiegła do sąsiadującej z Kandaharem prowin-
cji Helmand, skąd zapewne będzie prowadzić dalsze działania zbrojne.
Perspektywy.
Najważniejszym doraźnym celem, jeszcze przed nadejściem zimy, która utrudni działania bojowe, jest
rozbicie największych oddziałów talibów, co oznacza podejmowanie kolejnych operacji militarnych. Konieczne jest za-
tem ilościowe i jakościowe (przede wszystkim w zakresie dodatkowego sprzętu, wywiadu itp.) wzmocnienie stacjonują-
cych w Afganistanie kontyngentów. Liczba żołnierzy ISAF od r. 2004 się potroiła (obecnie na terenie całego kraju
stacjonuje około 20 tys. żołnierzy ISAF
4
), jednak wciąż nie jest to siła wystarczająca do prowadzenia operacji na taką
skalę, zwłaszcza że planowana ekspansja na wschód oznacza de facto ofensywę lądową przeciwko bojownikom,
którzy stosują głównie metody partyzanckie i są doskonale obeznani z warunkami terenowymi. Choć sojusznicy
z NATO wskazują na priorytetowe znaczenie misji afgańskiej, rzeczywiste zaangażowanie większości państw nie po-
twierdza tych deklaracji. Wiele z nich godzi się na wysłanie bardzo nielicznych kontyngentów, których skuteczne działa-
nia utrudniają dodatkowo duże ograniczenia (tzw.
national caveats).
Niektóre wojska, np. niemieckie, nie mogą
uczestniczyć w działaniach zbrojnych.
Należy się również spodziewać, że częstszy niż do tej pory udział ISAF w wal-
kach i związane z tym straty osobowe i materialne spowodują, iż poparcie społeczeństw w krajach członkowskich
NATO dla kontynuowania misji będzie maleć.
Udział NATO w operacjach stricte militarnych skomplikuje także relacje ISAF z miejscową ludnością i wpłynie nega-
tywnie na realizację innych zadań (przede wszystkim prace rekonstrukcyjne). Wysiłki NATO mające na celu rozbicie
talibów mogą również zostać zniweczone przez czynniki, na które Sojusz nie ma bezpośredniego wpływu. Należy do
nich przede wszystkim kwestia uregulowań granicznych z Pakistanem. Granica afgańsko-pakistańska nie odzwierciedla
realiów etnicznych, dzieląc zamieszkujące na tym obszarze plemiona pasztuńskie. Sytuacja na granicy stanowi źródło
nieustających napięć między obydwoma krajami, nierzadko prowadząc do incydentów zbrojnych. Źle strzeżona i nie-
szczelna granica afgańsko-pakistańska pozwala na swobodny przepływ bojowników, którzy znajdują schronienie
w Pakistanie oraz ułatwia działalność przemytniczą, co niweczy wysiłki NATO w sferze rozbrojenia nielegalnych ugru-
powań czy konfiskaty uzbrojenia.
4
Największe kontyngenty pochodzą z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Kanady, Holandii, Włoch, Stanów Zjednoczonych, Francji i Polski
(od 2007 r.).
ul. Warecka 1a, 00-950 Warszawa, tel. 0 22 556 80 00, fax 0 22 556 80 99, sekretarz-biuletyn@pism.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]